Ode aan Mama

De dames zijn al vaak aan bod gekomen in mijn columns. Vaak ietwat negatief, aangezien vrouwen een hoop trekjes hebben waar ik allergisch voor ben (en ja, ik weet, ik heb een heleboel trekjes waar vrouwen allergisch voor zijn, maar daar gaat het nu even niet om). Betekent dat dan, dat ik vrouwen haat? Dat er niets is aan vrouwen dat mij kan boeien? Dat ik niets positiefs zie in vrouwen? Nee, dat betekent het zeker niet. Ik kan niet zonder vrouwen. Ik hou van alle vrouwen. Vrouwen maken de wereld nu eenmaal een stuk minder perfect. En perfectie is saai. Maar serieus, ik ben een beetje als Epimetheus, die ik in mijn column Pandora’s beerput beschreef. Gewoon een geile donder die in iedere vrouw wel iets moois ziet.

Mannen worden wat later volwassen dan vrouwen. Mannen beginnen meestal pas rond hun 25ste met denken. Dan duurt het nog een jaar of tien tot vijftien voordat ze een beetje door hebben wat ze eigenlijk willen en/of zoeken. In die jaren denkt een man na over wat voor soort vrouw hij eigenlijk wil. En vroeg of laat komt iedere man tot dezelfde conclusie. Hij wil een goede moeder voor zijn kinderen. Er is niets zo onaantrekkelijk als een vrouw zonder moederinstinct (en eerlijk gezegd is dat gewoon een foutje van de natuur, maar dat is een ander verhaal). Een man zoekt een verzorgende vrouw. Een vrouw die zonder problemen vijf keer per nacht haar bed uit gaat om de dekens weer over haar kinderen heen te leggen. Een vrouw met het geduld van een non. Een vrouw die altijd voor haar kinderen klaar staat. Een vrouw die altijd, maar dan ook echt altijd (ook al is ze doodziek) zal zorgen dat er eten op tafel staat. Een vrouw die haar eigen problemen weet te verbergen, zodat de kinderen er nooit weet van hebben. Een vrouw die alles doet om te zorgen dat haar kinderen niets tekort komen. Een vrouw die haar eigen problemen aan de kant schuift om haar kinderen te helpen en ondersteunen bij hun problemen. Een vrouw die onvoorwaardelijk en ongelimiteerd van haar kinderen houdt en alles op zou offeren voor het geluk van haar kinderen. Een vrouw die nooit zal oordelen over keuzes die haar kinderen maken. Een vrouw die haar kinderen steunt in alles. Een vrouw die een automatische piloot heeft als het gaat om een huishouden runnen. Een automatische piloot die een man gewoon niet heeft. Een man kan een echte professional zijn op zijn werk, maar een huishouden runnen en organiseren zoals een vrouw, dat kan een man gewoon echt niet. Als een man er uiteindelijk achter is wat voor soort vrouw hij zoekt, komt hij vervolgens ook tot de conclusie dat hij eigenlijk iemand zoekt zoals zijn moeder. Mama.

Zo gek was die Sigmund Freud dus nou ook weer niet, met zijn Oedipuscomplex theorie.

Een fijne week gewenst.