My main man…

Toen ik een jaar of 14 was had ik een beste vriend waar ik iedere vrijdagavond langsging. Vaak bleef ik slapen, aangezien hij niet zo dichtbij woonde. Hij kwam uit een, in mijn perceptie, stabiel gezin. Zijn vader had een goeie baan en verdiende genoeg om het gezin te onderhouden. Zijn moeder had genoeg hobby’s en leek ook de opvoeding van hem en zijn twee zusjes perfect onder controle te hebben. Er was veel communicatie. Er werd gesproken over gevoelens en over alledaagse dingen. Ook werden zwaardere onderwerpen niet geschuwd. Er werd gezond gegeten. Men ging op tijd naar bed en iedereen hielp mee in de huishouding. Er werd niet veel geklaagd of gezeurd. De sfeer was harmonieus te noemen. En van de drie kinderen zou je kunnen zeggen dat ze een goede opvoeding genoten. Als ik daar was, werd er van mij verwacht dat ik me netjes gedroeg, at wat de pot schafte, me aan de regels hield en ook hielp met de klusjes in en rond het huis. Dat gebeurde dan ook. De moeder van mijn beste vriendje was een vrouw waar je respect voor had.

Toen ik jaren later de 30ste verjaardag van mijn (nog altijd) beste vriend vierde, waren uiteraard zijn ouders er ook. Ik raakte in gesprek met zijn moeder. Ik was ondertussen al een jaar of 5 zelf vader en ik sprak met haar over het opvoeden van een kind. Ze vertelde mij dat zij, toen mijn beste vriend een jaar of 4 was, ten einde raad was geweest. Ten einde raad, omdat niemand haar had verteld hoe ze moeder moest zijn. Ten einde raad, omdat ze er, voor haar gevoel, alleen voor stond. Haar man was altijd werken. Ten einde raad, omdat ze voor haar gevoel nergens aan toe kwam. Die 4 jarige kleuter absorbeerde al haar tijd en daarbuiten luisterde hij slecht of niet. Ze vertelde mij dat ze, na lang wikken en wegen, professionele hulp had gezocht. Na lang wikken en wegen, omdat het voor haar gevoel een zwaktebod was. Ze voelde zich zwak hulp te vragen. Ze voelde zich niet trots als moeder, dat ze het niet alleen op kon lossen op dat moment. Maar uiteindelijk maakte ze de beslissing, omdat ze het beste voor haar kind wilde. En ook omdat ze vond dat ze moest leren. Dat ze vooruit moest.

De verbazing was groot toen ze me dit vertelde. De sterke vrouw waarvoor iedereen altijd respect had, die altijd alles onder controle leek te hebben. Juist die vrouw was ten einde raad geweest. Juist die vrouw had hulp gezocht, omdat ze er alleen niet uitgekomen was. Mijn respect voor haar werd niet minder door wat ze me vertelde, maar juist groter. Bescheidenheid is ALTIJD een goede eigenschap. Mensen die durven te leren, mensen die durven toe te geven dat ze het even niet meer weten, mensen die durven toe te geven dat ze fouten hebben gemaakt… Dat zijn mensen die vooruit zullen gaan. Die zullen zich ontwikkelen.

Deze vrouw (deze ouder) is geen uitzondering. En deze vrouw had nog het geluk, dat ze zich om financiën geen zorgen hoefde te maken en zich volledig kon richten op de opvoeding van de kinderen (als ze dat zou willen). Er zijn genoeg ouders die deze luxe niet hebben. Ik las deze week een post op FB van een moeder die ook met haar handen in haar haar zat. Een alleenstaande moeder. En als je praat over alleenstaande moeders zie je toch vrij vaak een bepaald patroon. Een patroon dat alles te maken heeft met de afwezigheid van een man in het leven van het kind/de kinderen. En vrouwen, neem dit alsjeblieft niet offensief of beledigend op. Wat jullie lezen is de waarheid en JA, er zijn uitzonderingen. Op iedere generalisering zijn er uitzonderingen. Als jij die uitzondering bent, hoef je het niet op te nemen voor de vrouwen die NIET tot die groep uitzonderingen behoort. Maar vrouwen stralen van nature minder autoriteit uit dan mannen. Daarbij (en daar gaan we weer, terug naar de basis) is de biologie van de vrouw anders dan die van de man. Vrouwen zijn emotioneel (en gebruiken hun hersenen HEEL ANDERS dan mannen) en mannen zijn rationeel. Vrouwen maken door hun emotie vaak de vergissing dat liefde betekent dat je je kind alles geeft wat hij/zij wil. Dat je de beste vriendin van je kinderen moet worden/zijn. Dat je geen regels, geen regelmaat, geen structuur, geen consequentie, geen discipline in het leven van je kinderen aan hoeft te brengen. Vrouwen zijn ook vaak egoïstisch zonder het te weten. Ze vinden het zielig voor hun kleine om nee te zeggen. Hun hart smelt als een kleintje lieve dingen tegen ze zegt. Wat vrouwen vaak niet beseffen is dat alle kinderen altijd de grenzen op zullen zoeken van wat geoorloofd is. En dat degenen die deze grenzen bepalen de ouders zijn. Dus als een kind ‘over de schreef’ gaat, is dat de fout van de ouders. Vrouwen vergeten simpelweg vaak hun kinderen daadwerkelijk op te voeden.

Zoals ik zei, voel jullie (vrouwen) niet aangevallen. Ik hou van vrouwen. Ik hou van de spontaniteit, van de impulsiviteit, van de flexibiliteit, van de passie, van de liefde die een vrouw voor haar kinderen voelt, van de affectie, van de bezorgdheid. Dat had ik al eens gezegd in de column ‘ODE AAN MAMMA‘. Maar feit blijft dat een alleenstaande moeder een aantal kwaliteiten van de man mist in de opvoeding van het kind. En nu ook weer, JA, er zijn vrouwen die klassieke/typische mannelijke eigenschappen bezitten, maar dat zijn uitzonderingen op de regel. Maar vrouwen bezitten over het algemeen minder de ‘mannelijke’ eigenschappen als: efficiënt, pragmatisch, rationeel, avontuurlijk, handig, geestig, moedig, nonchalant, onafhankelijk, ondernemend, opstandig, wilskrachtig, zelfverzekerd, moedig, gedreven, volhardend, logisch nadenkend, altijd zoekend naar oplossingen voor problemen, altijd zoekend naar rechtvaardigheid, direct. Met andere woorden: de balans in de opvoeding is weg. Dat wil niet zeggen dat jij (alleenstaande moeder) het verkeerd doet. Net zoals een alleenstaande vader alle typische vrouwelijke kenmerken in de opvoeding zal ontberen.

De oplossing? Dat kunnen er meerdere zijn. Uiteraard is één oplossing om de balans te herstellen. Dat wil zeggen: een nieuwe partner die de rol van vader- of moederfiguur op zich wilt/durft/kan nemen. Maar ja, de liefde is onvoorspelbaar en soms moet een alleenstaande mamma/pappa een hele poos het kleintje/de kleintjes alleen opvoeden. In die gevallen is professionele hulp geen zwaktebod. Maar de balans kan ook worden hersteld door de eigenschappen die ontbeerd worden te zoeken. In een leraar/lerares, opa/oma, sportcoach of in jezelf. Denk niet dat je als ouder niet kunt leren, niet kunt groeien. Ik kan het niet maken om in deze column niet één van mijn grootste idolen te noemen: Jo Frost. Kijk naar haar videos. Leer van haar. Wees ook niet zo arrogant te denken dat je als ouder altijd gelijk hebt en/of geen fouten maakt. Alles, maar dan ook ALLES van het gedrag van pappa/mamma zal zijn uitwerking hebben op de kinderen. Kinderen zijn meesters in het kopiëren van gedrag. Dus laat ik afsluiten met een Nederlands spreekwoord dat de spijker op de kop slaat (ok, ok, twee spreekwoorden): ‘Goed voorbeeld doet goed volgen’.

Ik wens jullie een fijne week.