Welkom bij de nieuwe website van Jee Seri sluiten ×
+

AAHAA

In het multiculturele stadsdeel Amsterdam Slotervaart is de waarschijnlijk meest multiculturele Albert Heijn van Nederland gevestigd. MIJN Albert Heijn, aangezien ik er al meer dan tien jaar mijn boodschappen doe. Het is waarschijnlijk ook al tien jaar de slechtste Albert Heijn van Nederland. Wat dan overigens weer niets te maken heeft met het feit dat het de meest multiculti AH is. Nou ja, misschien een beetje dan.

John Fealey noemde AH in ‘The Comedy Factory’ al ‘dutch disneyland‘. Disneyland is misschien iets TE positief voor mijn AH, maar een ervaring is het zeker om er te gaan shoppen.

Bij deze AH werkt Jannie. Een Nederlandse vrouw van een jaartje of 55. Jannie woog minimaal 150kg een paar jaar terug. Ze zat dan ook letterlijk ingeklemd tussen haar stoel en de kassa. Jannie is nu gelukkig nog maar zo’n 60kg. Maar haar gewichtsverlies heeft van haar geen betere kassière gemaakt. Jannie houdt van heerlijk babbelen. Ook werkt Ellie er al sinds jaar en dag. Ook Ellie houdt van babbelen. Ellie en Jannie zijn vriendinnen. Het is prachtig om één van de twee een gesprek te horen beginnen tegen een overduidelijke allochtoon. Misschien goed om uit te leggen: in Slotervaart spreken allochtonen gewoon lekker ouderwets geen Nederlands. Dus die allochtoon kijkt Ellie of Jannie met glazige ogen aan en lacht lief. Het dringt volgens mij nooit echt door dat de persoon in kwestie haar niet begrepen heeft. Sinds kort werkt er een nieuwe beveiliger bij de AH. Een Surinaamse man van middelbare leeftijd. Willie, heet hij. De mensen die Surinaamse mannen van middelbare leeftijd kennen zullen zich er een beeld van kunnen scheppen. Willie heeft een oogje op een Surinaams meisje dat er werkt. Het meisje schat ik een jaar of 20 (Willie schat ik tussen de 50 en 60). Ik was bij de snoepafdeling getuige van een poging van Willie om een gesprek met haar aan te knopen. Maar echt veel gespreksstof leek hij niet te hebben. Wat me opviel was dat hij vanuit de winkel als een malle richting uitgang snelde, toen hij door had dat zij de winkel zou verlaten. Waarschijnlijk om haar bij de uitgang nogmaals aan te spreken en te proberen haar langer aan de praat te houden. Ik stond in de rij naar hem te kijken. Hoe hij zich situeerde bij de uitgang. Met scherpe blik de winkel in starend. Het meisje liet nogal op zich wachten en Willie werd er zichtbaar nerveus van. Hij keek om zich heen en zag dat mijn blik op hem gericht was. Dit maakte zijn blik nog intenser. Nog serieuzer. Als ik moest afgaan op hoe serieus hij zichzelf nam, was hij waarschijnlijk de beste beveiliger van Nederland geweest. Met een strakke blik keek hij de winkel in. Een blik om bang van te worden. Hij vermoedde waarschijnlijk niet dat ik door had dat hij eigenlijk niets aan het beveiligen was. Ik had mooi de tijd om hem lang te observeren, aangezien de gemiddelde wachttijd in mijn AH de tien minuten overschrijdt (niets vergeleken bij de 3 uur wachttijd toen de eerste AH op Curaçao werd geopend, maar dat terzijde). Ik stond in de rij bij Saida. Saida is, gok ik, een derde of vierde generatie Marokkaanse. Ze draagt een hoofddoek, praat plat Amsterdams en kan niet onder druk werken. Sowieso heb ik in tien jaar tijd nooit een kassière bij deze AH ontmoet, die dat kon. Saida werd zenuwachtig van de immense rij die bij haar kassa stond en in plaats van hard doorwerken, was ze vooral bezig met telefoneren naar de sigarettenbalie om te klagen dat er te weinig kassa’s open waren. Er was al twee keer omgeroepen dat er een kassa bij moest, maar dat had Saida niet gehoord. Willie leek in een standbeeld veranderd. Toen ik eenmaal aan de beurt was vroeg ik netjes aan Saida of ze er een plastic tasje bij kon doen. Ze zei wel ‘ja’, maar ik twijfelde of mijn vraag was doorgedrongen. Toen ze klaar was met scannen vertelde ze me wat ik moest betalen. Ergens tussen de 20 en 30 euro. Ik betaalde met 50 euro en Saida gaf mij mijn wisselgeld terug. Ik stopte het in mijn zak en zei tegen haar: ‘zou ik het plastic tasje ook nog mogen?’ ‘Wil je een plastic tasje?’ ‘Ja, dat had ik gevraagd’ ‘Oh, dat had ik niet gehoord. Dat is 25 cent.’ Goede business, die plastic tasjes. Dertien cent pure winst per tasje. Ik haalde een ander 50 euro biljet uit mijn zak en gaf het aan Saida. Ze twijfelde. Saida leek meer mensenkennis te hebben dan Jannie en Ellie, want ze besefte zich dat ze mij op geen enkele manier zo ver zou krijgen een bedrag kleiner dan 50 euro uit mijn zak te laten halen. Saida gaf mij €49,75 terug en ik pakte mijn spullen in. Op dat moment kwam het Surinaamse meisje langs lopen en samen liepen we naar de uitgang. De andere uitgang. Willie had verkeerd gegokt en moest lijdzaam toezien hoe zijn prooi ontsnapte.

Ik 2003 liep het marktaandeel van AH aanzienlijk terug en hebben ze door middel van prijzenoorlogen een grote concurrent van de markt gedrukt. Ook hebben ze in 2004 Harry Piekema weten te strikken voor hun reclame campagne. Ze wilden van hun dure imago af en door de prijzenoorlogen en door een ‘gewone man’ als filiaalmanager in reclames te kiezen, wilde ze hun marktaandeel weer vergroten. Met behoorlijk succes overigens.

Harry Piekema verdient een paar ton op jaarbasis. Als je het mij vraagt kun je heel gemakkelijk en goedkoper van het ‘elite-imago’ afkomen. Gewoon camera’s ophangen in mijn AH en dagelijks een half uurtje reality tv om 8 uur uitzenden. Een goed alternatief voor GTST en ik weet zeker dat mijn AH binnen een mum van tijd de populairste AH van Nederland zal zijn.

Tot volgende week!

Share : facebooktwittergoogle plus
pinterest



No Response

Laat een bericht achter


Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Laat een reactie achter